(To krótka książka, która opowiada o młodym człowieku, z trudną historią życia. Spotyka Jezusa i odbywa z Nim duchową podróż. Ten dialog odbywa się pod koniec wspólnej przygody).

– Widzisz, po przejściu ciężkiej operacji, jest się nadal słabym. Trzeba długiej rekonwalescencji. Dopiero po zasadniczej kuracji poważnie chorzy odnajdują radość najprostszych rzeczy: ubierać się samemu, stać bez zawrotów głowy, zrobić parę kroków na dwór, patrzeć w niebo, zerwać kwiat, zobaczyć uśmiech słońca, poczuć łagodny powiew wiatru i po prostu oddychać: tak wiele darów, do których nie miało się prawa. Dla ciebie będzie to radość uczenia się miłości. (…) Powierzę cię braciom. Wybrałem ich dla ciebie. Są ubodzy jak ty i to jest właśnie moja rodzina: biedacy, którzy się kochają, aby mnie kochać, i uzdrawiać.

– Piękna jest ta Twoja rodzina!

– Nazywają ją Kościołem.

– Co? Kościół?… To sprawa księży i… forsy.

– Wybacz, to święto, gdzie wszyscy moi przyjaciele są zaproszeni do szczęścia! Bóg rozdaje na nim podarki, przekazując je z rąk do rąk! Przypomina to górski potok! (…) Tak właśnie Miłość dokończy cię uzdrawiać… Teraz ty z kolei będziesz odczuwał ten skurcz serca, tak jak ja, gdy zobaczyłem cię w Zawiejach, jak przechodzisz obojętny na taniec. W obliczu człowieka, który cierpi, będziesz cierpiał. Nie będziesz się mógł oprzeć krzykowi jego rany. Nie będziesz mógł się od niego odwrócić, nie odwracając się do mnie plecami, ani też przejść na drugą stronę ulicy, nie przechodząc obok mnie. (…)

– Mówiłeś mi, że będę wolny! A teraz, że zawsze będę zależny od innych!

– To wolność godzin, w których mnie kochasz. (…)

– Tylko być i patrzeć na cierpienie?

– Wraz ze mną uzdrawiać. Recepty już ci dałem: moje Imię, które przepala, mój krzyż w twoich ranach, moje przebaczenie w twoich ustach i wkrótce moje Ciało w twoim ciele. (…) Każdego poranka dam ci słowo, by pokrzepić strudzonego, jeśli każdego poranka postarasz się usłyszeć mój głos.

(…)

Każda twarz miała coś, nie-wiedzieć-co z Niego! Jak to powiedzieć? Tak, pewien odblask, pewne podobieństwo. U niektórych były to raczej oczy, u innych usta czy czoło, prawie u wszystkich uśmiech. (…) Zdawali się tak bardzo szczęśliwi, że jestem z nimi! (…) Powróciły mi w pamięci słowa Pasterza: To jest właśnie mój Kościół!

Potem brat przy ołtarzu z oczyma utkwionymi w bochenku chleba zawołał: „To On! To On! To On!”

Podchodził do każdego, kładąc kawałek chleba na wyciągnięte dłonie. Palący żar. Jakim cudem ciało nie zostało zwęglone? Ledwie ośmieliłem się podnieść chleb do ust, gdy w tej samej chwili w mojej piersi zaczęło bić inne serce, przybierając rytm mojego.

(…) Mówiłem sobie: „Jak mógłbym kiedykolwiek umrzeć z takim Ogniem w żyłach?”

Patrzyłem na nich – twarze promieniały od wewnątrz. Zapewne było to odbicie ognia, który przed chwilą otrzymali! Ach! Gdyby takie twarze mogły zajaśnieć w naszych wielkich miastach, rozproszyłyby się ich ciemności.